Στη μνήμη του πατέρα μου Αναστάσιου («Τάσου») Παπαδόπουλου

Εχθές, έξω από το σπίτι μου ήταν κάποιοι περιηγητές, όπως συμβαίνει συχνά... Ακουγόταν εκείνη την ώρα ο κόσμος από το γήπεδο όπου έπαιζε ο Πανσερραϊκός. "Εδώ μένω", τους είπα σε κάποια στιγμή... "Του συγχωρεμένου του Τάσου είσαι παιδί;!", με ρώτησε ένας κύριος. "Ναι, έπαιξε και στον Πανσερραϊκό ο πατέρας μου...", του είπα. "Είχε, τουλάχιστον μέχρι πρόσφατα, ένα καφενείο μια φωτογραφία του μαζί με άλλους παίκτες", μου αποκρίθηκε αυτός. Η αλήθεια είναι ότι του άρεζε πολύ το ποδόσφαιρο. Μου είχε πει μια ιστορία πως μία φορά μετά τη δουλειά στα χωράφια και ύστερα από παράκληση φίλων έπαιξε ποδόσφαιρο στο γήπεδο των Καλών Δένδρων μέχρι που λιποθύμησε και κατόπιν προσπαθούσαν να τον συνεφέρουν. Βέβαια, ως υιός μητέρας προσφυγοπούλας από την Ανατολική Θράκη το 1923 και εγγονής παπά, ήταν ΑΕΚ, ενώ έτυχε να εμπλακεί και στα διοικητικά της Ένωσης τον καιρό που κατοικούσε κυρίως στην Αθήνα...

Γεννημένος τον Απρίλη του 1946, ήταν ορφανός από πατέρα στα 13 του και μεγαλύτερος ηλικιακά από τα δύο αδέρφια του, Ντίνο και Σάκη. Ύστερα από λίγο καιρό απεβίωσε και ο παππούς τους που ήταν για καιρό κατάκοιτος. Στο κρεββάτι στο δωμάτιο του παλιού σπιτιού τους είπε τα τελευταία του λόγια στον πατέρα μου που τον πρόσεχε την τραγική στιγμή αμέσως πριν αποβιώσει: "Από σήμερα εσύ θα είσαι ο άνδρας του σπιτιού". Αργότερα ο πατέρας μου βρέθηκε σε μία από τις ομάδες που συνέθεσαν τον Πανσερραϊκό και κατέληξε να παίξει αναπληρωματικός στον Πανσερραϊκό για λίγο. Ήταν βέβαια και πολύ καλός μαθητής και, ενώ σκεφτόταν αρχικά τη γεωπονία, κατά τη διάρκεια της θητείας του, ένας αξιωματικός τον συμβούλεψε να γίνει δικηγόρος, όπερ και εγένετο να περάσει με υποτροφία στη Νομική Θεσσαλονίκης.

Έπειτα εξελέγη βουλευτής του ΠΑΣΟΚ για οκτώ χρόνια, στη δεκαετία του 80 (1981-89). Από τους πιο νέους βουλευτές, και έχει γίνει λόγος δημόσια για την προσφορά του! Όταν χρειάστηκε κάποια φορά, ήρθε, κεκλεισμένων των θυρών, σε αντιπαράθεση ακόμα και με τον Ανδρέα Παπανδρέου, κάτι που του αναγνώρισε μεταξύ άλλων και ο Ιωάννης Αλευράς στη συνέχεια... Εκπροσώπησε την Ελλάδα σε εορτασμούς για την 25η Μαρτίου στην Αμερική το 1989 όπου γνώρισε και τον πρώην υποψήφιο Πρόεδρο, Δουκάκη. Με σοβαρά προβλήματα υγείας στην καρδιά, αναγκάστηκε να επιστρέψει, μετά από χρόνια απουσίας, στη δικηγορία. Αργότερα αρνήθηκε τουλάχιστον δύο διαφορετικές προτάσεις για να είναι υποψήφιος Νομάρχης Σερρών. "Είναι και μεγάλος νομός, 180 χωριά, έχει ένταση η εκλογική μάχη", καταμαρτυρούσε, σε μια εποχή που πήγαινε για περπάτημα ανελλιπώς, ακόμα και με βροχή και με χιόνι, ειδικά μετά από χειρουργικές επεμβάσεις στις οποίες υποβλήθηκε...

Δέχτηκε ύστερα από πιέσεις μόνο να διατελέσει Πρόεδρος του Νοσοκομείου Σερρών τη δεκαετία του 90, θέτοντας, όμως, συγκεκριμένους όρους και προϋποθέσεις. Με βάση έρευνες σχετικές με την κατασκευή νοσοκομείων στη Σουηδία και την Αυστραλία, κατέληξε στην τωρινή τοποθεσία του Νοσοκομείου των Σερρών με το μεγάλο χώρο στάθμευσης, και για να είναι εύκολα προσβάσιμο -ως είναι αναγκαίο-, διευθέτησε την κατασκευή της Περιφερειακής Οδού της πόλης των Σερρών που καταλήγει στο νοσοκομείο. Συμβουλευόταν πάντα με προσοχή τους γιατρούς για τον εξοπλισμό του νεοεγερθέντος νοσοκομείου, ενώ ήταν, ήδη από βουλευτής, ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένος με τα θέματα δημόσιας υγείας.

Έφυγε από τη ζωή σαν σήμερα πριν από πέντε χρόνια στο νοσοκομείο αυτό, ως εν ενεργεία δικηγόρος, και ύστερα από μάχη με τον κορωνοϊό για ένα περίπου μήνα. Η ζωή τον σφυρηλάτησε ως έναν άνθρωπο πολύ βαθιάς και σπάνιας ηθικής, μιας ηθικής που την υποστήριξε πολλαπλώς μπροστά και ενάντια ακόμα και σε ιδιαίτερα υψηλά χρηματικά οφέλη, κάτι που, όμως, δεν διατυμπάνιζε, καθώς και ο διακριτικός βίος ήταν και αυτός ο ίδιος κεντρικό συστατικό στοιχείο της ηθικής, της κοσμοθεώρησής  και των αρχών του. Αλλά και μιας ηθική και αρχών που, σύμφωνα με τα λεγόμενα του ίδιου, [μάλλον] δεν υπάρχουν άλλο πια...

[Ακολουθεί αρχειακό υλικό από προεκλογική ομιλία του 1989]

Πρώτη, και δοκιμαστική, ανάρτηση!

First, testing post!